In Burn Bastard Burn nemen Barry Camps en Jo Foulon de toeschouwer mee in hun wereld, beide kunstenaars hanteren een beeldbenadering waarbij ze bewust cruciale informatie weglaten. Barry, leraar aan de academie in Lier, en Jo, gespecialiseerd in glaskunst, werken niet voor het eerst samen. “Ik ken Jo eigenlijk al heel lang”, vertelt Barry. “Toen Jo mijn laatste tentoonstelling bezocht, inspireerde zijn glasblazen me enorm. Er zaten interessante vormelijke elementen in die deden vermoeden dat een samenwerking goed zou werken.”
Vanuit deze wederzijdse inspiratie ontstond Burn Bastard Burn een project waaraan ze samen een jaar hebben gewerkt.Hetweerspiegelt de creatieve attitude van beide kunstenaars. Het “burn”-element verwijst naar het glasblazen, maar ook naar een proces van destructie en heropbouw dat in hun werk aanwezig is. “Het destructieve zit vaak in mijn werk. Soms maak ik bewust dingen kapot in mijn schilderijen. Kunst is voor mij een verwerking van wat ik zie en hoor. Alles, van film tot muziek, kan me inspireren en in mijn werk terechtkomen. Meestal start ik niet vanuit een beeld, maar vanuit een gevoel of kleur. Dat is ook waar Jo en ik op één lijn zitten”, legt Barry uit. “Door systematisch details te onthouden, stellen we vragen zonder directe antwoorden te geven: naar wat of wie kijken we eigenlijk?”
Controle
Jo beschrijft zijn proces als iets dat onvoorspelbaar en organisch groeit. “Mijn werk vertrekt altijd vanuit een gevoel en natuurlijke elementen, zoals vergankelijkheid. Glasblazen past daarbij. Ik moest zelf een oven bouwen om mijn ideeën te kunnen realiseren. In mijn werk gebruik ik materialen zoals glaswol en metaal”, aldus Jo. “Het proces maakt het werk wat het uiteindelijk wordt, maar dat proces kan altijd opnieuw starten als het werk onverkocht blijft.”
Een andere belangrijke overeenkomst tussen de twee kunstenaars is hun kijk op controle en loslaten. “Ik bouw mijn schilderijen vaak klassiek op, maar daarna doorbreek ik het door het werk deels te vernietigen. Het maakt de kunst levendig en voorkomt dat ik alles onder controle heb. Kunst moet blijven uitdagen, zowel voor mezelf als voor de toeschouwer”, legt Barry uit.
Jo beaamt dit. “Die gelaagdheid, het idee dat een werk blijft evolueren, zie ik ook terug in Barry’s werk. Het vraagt iets van de verbeelding van de toeschouwer, en dat maakt het voor mij zo interessant. Hoe minder informatie een beeld bevat, hoe meer de kijker gedwongen wordt om bij zichzelf te rade te gaan.”
Publiek
Voor beide kunstenaars is het contact met de toeschouwer een essentieel deel van het proces. “Een werk is pas af als het een toeschouwer heeft gehad”, zegt Barry. “Kunst blijft een communicatievorm, en zonder publiek is een werk niet echt af. We zijn trots op ons werk en willen het tonen. Reacties van mensen maken het werk compleet”, voegt Jo toe.
Hélène Baccaert GVA
© hb
Jo Foulon
Barry Camps & Jo Foulon
Barry Camps & Jo Foulon
Barry Camps & Jo Foulon